Συνέβει ξαφνικά και αναπάντεχα στις 17 Αυγούστου. Κανένας από την οικογένεια δεν το περίμενε: κι όμως, έφυγε και η κυρα-Λίτσα από την ζωή, 5 χρόνια μετά τον κυρ-Γιάννη. ¨Ηταν 84 ετών. Έφυγε στον ύπνο της, είπανε.
Ήταν η μικρότερη από 2 αδελφές. Είχε λίγα χρόνια διαφορά από την μεγάλη της αδελφή, η οποία την ζήλευε και την κακομεταχειριζόταν. Αλλά τα βρήκαν όταν μεγαλώσαν.
Ήταν ζωηρή η κυρα-Λίτσα ως παιδί. Και δυναμική. Με τα χρόνια όμως, απώλεσε την μαχητικότητά της. Είχε βέβαια ως μητέρα και σύζυγος να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις. Μετά το ατύχημα του κυρ-Γιάννη, αυτή έπιασε το τιμόνι του αυτοκινήτου. Και πήγαινε παντού την οικογένεια. Για δεκαετίες ο Τάλας υπέμενε τα βλέμματα των άλλων οδηγών, όταν σταματούσανε στα φανάρια. Μεσήλικες και νέοι άνδρες στην Ελλάδα των δεκαετιών 1980-1990 και του μιλλέννιουμ, το βρίσκανε περίεργο που μια γυναίκα καθόταν στο τιμόνι.
Αυτή η γυναίκα, η μάνα, η σύζυγος, μπορεί να μην είχε μόρφωση ακαδημαϊκού επιπέδου (μετά το σχολείο έκανε εκπαίδευση ως χρυσοχόος και εργάστηκε σε κοσμηματοπωλείο), μπορεί να ήταν μερικές φορές απότομη στην συμπεριφορά της και να έχανε την υπομονή της, μπορεί να έβγαζε την στενοχώρια της για τις χαμένες μάχες που έδωσε στο φαγητό (εργάστηκε για λίγο και στον δημόσιο τομέα, αλλά πιέστηκε να εγκαταλείψει την δουλειά της πρόωρα για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της), αλλά δεν εγκατέλειπε την οικογένειά της. Ο Τάλας θυμάται ενα χαρακτηριστικό επεισόδιο, κάπου λίγο πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980: ήταν καλοκαίρι, και η κυρα-Λίτσα είχε πάει τα 2 της παιδιά στην παραλία της Βάρκιζας για μπάνιο. Ήταν απόγευμα και φύσαγε. Το ρεύμα τους τραβούσε προς τα μέσα. Κι όμως, η κυρα-Λίτσα πάλευε ολομόναχη και με όλες τις δυνάμεις της, με τα 2 μικρά παιδιά στα σωσίβιά τους, να βγεί προς τα έξω, να φτάσει στην ακτή. Και τα κατάφερε.
Κάποια στιγμή, τα παιδιά μεγαλώσαν και τραβήξαν το καθένα τον δρόμο του. Το ενα εξ αυτών δημιούργησε την δική του οικογένεια. Η κυρα-Λίτσα και ο κυρ-Γιάννης έσπευσαν να βοηθήσουν. Σε προχωρημένη ηλικία, συμμετείχαν στην ανατροφή των εγγονών τους, τα οποία τους θυμούνται πάντα με αγάπη. Σιγά-σιγά αρχίσαν να μεγαλώνουν και να ανεξαρτητοποιούνται και τα εγγόνια. Έφυγε και ο κυρ-Γιάννης απ΄την ζωή και έμεινε μόνη της η κυρα-Λίτσα στο σπίτι.
Κάποιος/κάποια έγραψε κάποτε, πως αρρώστιες όπως η άνοια και η Αλτζχάϊμερ έρχονται, όταν σταματήσει κανείς να φροντίζει τους δικούς του. Ίσως και να ισχύει και στην περίπτωση της κυρα-Λίτσας, αφού ενα με ενάμισι χρόνο μετά την απώλεια του κυρ-Γιάννη διαγνώστηκε με άνοια και ξεκίνησε ειδική φαρμακευτική αγωγή. Η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται από τον Ιανουάριο του 2025. Λίγους μήνες μετά, αρχές Μαϊου, η κυρα-Λίτσα έπεσε μέσα στο υπνοδωμάτιο της και με την πτώση, τραυματίστηκε στο κεφάλι και έσπασε το γόμφιό της. Αφού φιλοξενήθηκε σε νοσοκομείο, τον Ιούνιο εισήχθηκε σε ειδική δομή για φυσιοθεραπείες. Ιούλιο και Αύγουστο ήταν καλύτερα, μπορούσε να σηκώνεται, να περπατάει και να κάθεται. Μέχρι τότε, ήταν μονίμως κατάκοιτη. Τις τελευταίες εβδομάδες πρίν από την απώλειά της παρουσίασε κάποιες ουρολοιμώξεις και πυρετούς, αλλά οι γιατροί είπαν οτι δεν ήταν κάτι ανησυχητικό. Μέχρις που ήλθε η αποφράδα Κυριακή 17 Αυγούστου...
Πάρθηκε η κοινή απόφαση να αποτεφρωθεί στην Ριτσώνα. Η τεφροδόχος θα τοποθετηθεί στον οικογενειακό τάφο, εκεί που βρίσκονται οι σοροί των γονέων και της αδελφής της. Η απόφαση όμως αυτή έφερε σε ρήξη την αδελφή του Τάλα με 3 φιλικά της ζευγάρια, τα οποία είναι συντηρητικών θρησκευτικών απόψεων. Η εξέλιξη της σχέσης του θα έχει ενδιαφέρον...
Από δω και πέρα ξεκινάει ενας επιπλέον γραφειοκρατικός αγώνας για τους απογόνους της κυρα-Λίτσας, καθώς θα χρειαστούν ληξιαρχικές πράξεις, πιστοποιητικά, συμβολαιογράφους, αναγνωρίσεις διαθηκών. Και θα υπάρξουν πολλά έξοδα. Το σίγουρο είναι το εξής: ο Τάλας πλέον είναι επισήμως ορφανός από γονείς. Δεν θα τους ξαναδεί, δεν θα τους ξανακούσει. Οι καλές και οι κακές στιγμές μαζί τους, οι χαρές και οι γκρίνιες τους, είναι πλέον αναμνήσεις.
